Grusza polna
Nazwa łacińska: Pyrus pyraster
Systematyka:
Domena – eukarionty
Królestwo – rośliny
Klad – rośliny naczyniowe, rośliny nasienne
Klasa – okrytonasienne
Klad – klad różowych
Rząd – różowce
Rodzina – różowate
Rodzaj – grusza
Gatunek – grusza polna
Występowanie: Występuje w całej Europie, oprócz jej północnych krańców, aż po Zakaukazie. Rośnie także w północno-zachodniej Afryce. W Polsce porasta dziko tereny nizinne i niższe obszary górskie.
Opis ogólny: Grusza polna to niewysokie drzewo, osiągające wysokość 15-20m. Posiada szeroką często jednostronną koronę. Łatwo tworzy odrosty korzeniowe. Wymaga stanowisk ciepłych i nasłonecznionych. Może żyć nawet 300 lat. Często dziką polną gruszę spotkać można na polach i miedzach, przy drogach, ale także w lasach i zaroślach.
Zastosowanie: Grusza polna stosowana jest na wysokie żywopłoty, gdyż na jej pędach tworzą się ciernie. Jest to roślina sadownicza, uprawiana ze względu na owoce, które oprócz bezpośredniego spożycia wykorzystuje się także do produkcji soków, napoi, ale i jako dodatek do ciast. Drewno gruszy polnej służy do wyrobu przyrządów kreślarskich, instrumentów muzycznych i maszyn, a także w meblarstwie, produkcji broni myśliwskiej i rzeźbiarstwie.
Cechy morficzne: Młode gałązki gruszy są żółtawozielone, starsze zaś znacznie ciemniejsze. Dziko rosnące drzewa wytwarzają ciernie. Hodowane odmiany gruszy polnej nie posiadają cierni. Kora starszych drzew często jest popękana i złuszcza się. Drzewo wytwarza połyskujące liście. Na początku maja pojawiają się białe kwiaty, które następnie przekształcają się w jadalne owoce koloru żółtego, zielonego, czasem też czerwonego lub z czerwonym rumieńcem.
Drewno: Drewno gruszy polnej ma barwę czerwonobrązową, jest średniociężkie, twarde. Jest chętnie wykorzystywane ze względu na fakt, iż nie sprawia trudności w obróbce mechanicznej.